VITAMINI

Vitamini su esencijalni nutritijenti organskog porijekla i neizostavni su dio svake prehrane. Jedan od prvih otkrivenih vitamina je bio tiamin kojeg je otkrio Funk 1911. godine. Taj je naučnik smatrao da je otkrio supstancu važnu za život, a s obzirom na to da su hemičari svrstali tu tvar u grupu amina naziv je došao kombinacijom latinske riječi vita što znači život i pojma amin.

U početku, kada su se vitamini tek počeli otkrivati njihova hemijska struktura nije bila poznata. Tada je dogovorno da se dodjeljuju oznake koje su bile ili samo slova abecede ili kombinacija brojki i slova. Danas je, znanstvena javnost pronašla prikladne nazive za svaki pojedini vitamin: npr. tiamin (B1), riboflavin (B2), askorbinska kiselina (C), biotin (H), cijanokobalamin (B12) i dr. O njima ovise normalne funkcije ljudskog organizma.[1][2][3]

Voće je bogat izvor vitamina, mada, u poređenju sa povrćem, adrži manje vitamina. Od vitamina voće sadrži najviše vitamina C i karotina. Njihova količina zavisi od vrste voća, sorte kao i niza drugih činilaca. Vitamin C nije podjednako raspoređen u cijelom plodu. Najviše ga ima u pokožici i ispod nje. Drugi vitamin po važnosti i količini je karotin. Najviše ga sadrži kajsija, ananas, suha šljiva, breskva, lubenica itd. U manjim količinama voće sadrži i druge vitamine: K, E vitamine B grupe.

Vitmnini su fiziološki aktivne supstance koje se u organizmimaa javljaju u vemna malim količinmna, ali bez kojih nije moguć normalan rast i razvoj živih bića. Najveći dio tih spojeva sintetiziraju mikroorganizmi i biljke, a neki od njih se mogu sintetizirati i u organizmima životinja. Otkrića njihove hemijske strukture omogućila su masovnu (laboratorijsku i industrijsku) vjestačku proizvodnju većine vitmnina.

U organizmuu, vitmnini se redovno vežu za bjelančevine, među kojima i za enzime (u ulozi koenzima) čime se i objašnjava njihova biokatalitska funkcija. Pošto su biljke sposobne za samostalnu produkciju vitmni­na, značaj ovih hemijskih jedinjenja i nji­hovu funkciju kod njih je veoma teško prati­ti. Za razliku od biljaka, veći nedostaci vita­mina kod životinja izazivaju različite poremećaje, a koji pri dužoj nestašici mogu izazvati i smrt organizmna. Još je u drugoj polovini prošlog vijeka je eksperimentalno dokazano da bezvitmninska ishrana miševa proteinima, mastima, šećerina, mineralnim solima i vodom izazi­va njihovi visoku sterilnost, bez obzira na obilnost i kvalitet spotnenutih kmnponenti.

Na osnovu otapala, vitmnini su podijeljeni na one koji su rastvorljivi u mastima (liposolubilni) i vitmnine rastvorljive u vodi (hidrosolubilni).

Vitamini rastvorljivi u mastima[uredi | uredi izvor]
Od vitamina rastvorljivih u mastima najvazniji su vitamin A, D, E, K i F.

Vitamin A (antikseroftalmični) je po hemij­skom sastavu derivat pigmenta karotena. Pripada grupi termostabilnih (otpornih na visoke tempera­ture) vitamina. Nedostatak ovog vitamina ispoljava se u usporenom rastu, kokošijem sljepilu, usporenoj diobi stanica. Kokošije sljepilo nastupa usljed nemogucnosti sintetiziranja pigmenta rodopsina, koji učestvuje u primanju svjetlosnih draži. Duži nedostatak ovog vitamina izaziva promjene na sluznici i koži (sušenje) kao i teško oboljenje kseroftalmiju (sušenje rožnjače) i na kraju potpuno sljepilo. Vitamin A nalazi se u većim koncentracijama u svom provitaminskom obliku kod mrkve (karota), ribljem ulju, maslacu, jajetu, kajmaku, masnom siru itd. Dnevne potrebe čovjeka za ovim vitaminom su od 1 do 2 mg.

Vitamin D (antirahitični) nepohodan jc za re­gulaciju minerala u organizmu. Nedostatak ovog vitamina izaziva promjene na kostima koje se krive u odsustvu Ca++ i P04. Poremećaji izazvani nedostatkom vitamina D u kostima dovode do oboljenja nazvanog rahitis. Rahitične prom­jene su posljedica poremećaja u okoštavanju i deponiranja mineralnih soli u kosti. Vitamin D je aktivator enzima alkalne fosfataze, pod čijim djelo­vanjem se izdvaja fosforna kiselina iz njenih estara. Fosforna kiselina reagira sa kalcijem, a nastali kalcij-fosfat se taloži u kostima. U slučaju rahitisa smanjena je resorpcija kalcija iz crijevnog trakta, a preko njega i fosfora. Nedostatak vitamina D može se liječiti unošenjem u hrani ili izlaganjem organiz­ma suncu. Naime, dokazano je da se provitamin vitamina D, u koži, pod uticajem ultravioletnih zraka, pretvara u vitamin D. Namimice bogate ovim su: riblje ulje, riba, mlijeko, jaja, gljive itd. Dnevna potreba za vitaminom D je 400 IJ (internacionalnih jedinica).

Vitamin K (antihemoragicni) nalazi se u hloroplastima zelenih biljaka, kod kojih imajnu važnu ulogu katalizatora ciklusa transmiije elektrona u procesu fotosinteze. U životinjskim organizmima, uključujući i čovjeka, ovaj vitamin ima značajnu ulogu u zaus­tavljanju krvarenja. Naime, vitamin K učestvuje u nastanku protrombina i ostlaih faktora koagulacije krvi. Značajni izvori vitamina K su: jetra, špinat, zele­na salata, a sintetizira se i pod uticajem mikrof1ore u debelom crijevu. Dužim uzimanjem antibiotika u terapiji uništava se mikroflora debelog crijeva, pa se tako indirektno smanjuje sinteza vitamina K.

Vitamin E (tokoferol) nazvan je i vitaminom plodnosti. Nedostatak ovog vitamina izaziva degenerativne promjene na spolnim žlijezdama i kanalima muškaraca, a kod žena na maternici. Mada je rijetka pojava, avitaminoza vitamina E je najčesći uzrok muške sterilnosti (neplodnosti). Glavni izvori vitamina E su sojino ulje, klice pšenice i kukuruza te sjemenke sa visokim sadržajem ulja: orah, lješnjak, kikiriki, bademi. U životinjskom organizmu pored sterilnosti, nedostatak vitamina E izaziva promjene i na poprečnoprugastoj muskulaturi, te mozgu i kičrnenoj moždini. Značajna funkcija vitamina E je regulacija ekonomičnog trošenja energetski bogatog jedinjenja ATP (adenozintrifosfata).

Vitamini rastvorljivi u vodi[uredi | uredi izvor]
Među hidrosolubilnim vitaminima najpoznatiji je niz B-kompleksa i vitamin C.

Vitamin B1 (tiamin ili aneurin) sintetizira se u zelenim organima biljaka. Njegova uloga u metabolizmu biljaka vezana je za koenzimski efekt u dekarboksilaciji pirogrožđane i alfaketoglutarne kiseline. Nedostatak ovog vitamina izaziva oboljenje "beri-beri". Ovisno o dužini nestašice, bolest se javlja u tri oblika:

upala veceg broja nerava zvana polineuritis;
usporen rad srca i slabost srčanog mišića, koji dovode i do smrti, i
želudačni poremećaji u lučenju solne kiseline, enzima pepsina i slaba kontrakcija želuca.
Unošenjem u organizam životinja, uključujući i čovjeka, vitamin B1 se fosforilizira, dajući energetsko jedinjenje tiamin-pirofosfat (tpp). Nedostatak ovog vitamina dovodi do nakupljanja pirogrožđane kiseline, te sprečavanja oksidacijskih procesa, posebno u nervnom sistemu i srčanom mišiću. Izvori vitamina B1 su kvasac, mekinje pšenice i riže, mrkva, špinat, grah, grašak, a od životinjskih namimica: jetra, bubrezi, mozak, mišići te, manjim dijelom, imlijeko.

Vitamin B2 (riboflavin) u organizmima biljaka i životinja funkcionira kao gradivna komponenta koenzima flavomononukleotida (FMN) i flavinadeninukleotida (FAD), koji su bitni za Krebsov ciklus i proces oksidacije masnih kiselina. Zato je ovaj vitamin jako bitan za metabolizam masti, ugljikohidrata i nekih aminokiselina. Nedostatak vitamina B2 manifestira se u promjenama naočnoj rožnjači, te koži i sluzokoži. U njegovom nedostatka javlja se upala usne duplje, jezika i desni.

Najbogatiji izvori vitamina B2 su kvasci, grašak, karfiol, kelj, špinat, mlijeko, bubrezi, jetra, srce i mišići.

Vitamin B3 ili PP vitamin (antipelagrični ili nikotinska kiselina) ima ulogu koenzima u katalizi prenosa vodika (NAD = nikotinamindinukleotid i NADP = nikotinamindinukleotidfosfat). Bez ovog vitamina biljke se ne mogu ni razvijati, što je dokazano u kulturi odgovarajućih tkiva.

Kod čovjeka, nedostatak ovog vitamina manifestira se pojavom bolesti pelagra. Ona se češće javlja u pasivnim krajevima, gdje dominira ishrana kukuruznim brašnom, bez mlijeka i mesa, odnosno sa malo bjelančevina. Bolest je praćena upalama kože (dermatitisom), proljevima (dijarejama), slabljenjem inteligencije i gubitkom pamćenja (demencijom). Glavni izvor vitamina PP su kvasci, jetra, nadbubrežne žijezde i mišići.

Vitamin B12 (antianemijski, cijankobalamin) u strukturi sadrži mikroelement kobalt (Co). U organizmu životinja (uključujući i čovjeka) i ima nekoliko važnih funkcija:

sa C vitaminom učestvuje u sintezi purinskih i pirimidinskih baza:
učestvuje i u prevođenju šećera riboze u dezoksiribozu, čime pospješuje i sintezu DNK i razmnožavanje.
učestvuje i u sazrijevanju eritrocita, pa njegov nedostatak uzrokuje pojavu bolesti perniciozna anemija.